انتخاب باشگاه کتاب سپتامبر: خداحافظی با گابو و مرسدس

از جانب خداحافظی با گابو و مرسدس

از طبقه بالا می روم و به اتاق پدرم نگاه می کنم. پرستار روزانه یادداشت می برد در حالی که دستیارش مجله می خواند. پدرم کاملاً آرام است ، در چیزی شبیه به خواب ، اما احساس اتاق متفاوت از بقیه خانه است. با وجود همه آرامش ، به نظر می رسد زمان در اینجا سریعتر حرکت می کند ، مانند عجله ، بی صبرانه برای وقت گذاشتن برای زمان بیشتر. نگران کننده است.

نزدیک پای تخت ایستاده ، من به او نگاه می کنم ، مثل او کوچک شده و احساس می کنم هم پسر او (پسر کوچکش) و هم پدرش هستم. من کاملاً آگاه هستم که مروری بی نظیر بر هشتاد و هفت سال زندگی او دارم. ابتدا ، وسط و انتها همه جلوی من هستند و مانند یک کتاب آکاردئونی در حال آشکار شدن است.

دانستن سرنوشت یک انسان یک احساس گیج کننده است. البته سالهای قبل از تولد من ترکیبی از چیزهایی است که توسط او یا خواهر و برادرش یا مادرم به من گفته شده یا توسط خویشاوندان ، دوستان ، روزنامه نگاران و زندگینامه نویسان بازگو شده و با تخیلات خودم زینت داده شده است: پدر من در کودکی از شش بازیکن دروازه بان در یک بازی فوتبال و احساس می کند که او بسیار خوب بازی می کند ، بهتر از حد معمول. یکی دو سال بعد ، به یک خورشید گرفتگی بدون شیشه مناسب نگاه کرد و بینایی را در مرکز چشم چپ خود برای همیشه از دست داد. از پشت در خانه پدربزرگ و مادربزرگش که مردان را با حمل جسد مردی تماشا می کردند ، و همسر پشت سر آنها در حالی که کودکی را در یک دست نگه داشته بودند و سر بریده شوهر در دست دیگر حرکت می کرد. تف کردن به ژلاتین میوه اش یا خوردن چیپس چنار از کفش برای جلوگیری از برادران و خواهران بسیاری از شکار غیرقانونی غذای او. در نوجوانی ، سفری به بالای رودخانه مگدالنا به سمت مدرسه شبانه روزی ، با احساس بدبختی تنها. از زمان اقامتش در پاریس ، بعد از ظهر او با یک زن ملاقات کرد و سعی کرد تا وی را برای شام تمدید کند ، زیرا او شکسته بود و چند روز غذا نخورده بود. پس از آن که شکست خورد ، هنگام خروج زباله هایش را زیر و رو کرد و از آن غذا خورد. (او در پانزده سالگی این را به دیگران در مقابل من گفت و من احساس می کردم که یک نوجوان از نظر والدینش احساس خجالت می کند.) همچنین در پاریس یک دختر شیلیایی به نام ویولتا پارا وجود داشت که گاهی اوقات با او برخورد می کرد. -سایر مهاجران آمریکای لاتین او آهنگهای زیبا و دلخراش نوشت و خواند و سرانجام جان خود را از دست داد. یک روز بعدازظهر در مکزیکو سیتی در سال 1966 ، او به سمت اتاقی رفت که مادرم در رختخوابش می خواند و به او اعلام کرد که او تازه مرگ سرهنگ اورلیانو بوئندیا را نوشته است.

او با ناراحتی به او گفت: “من سرهنگ را کشتم.”

او می دانست که این برای او چه معنایی دارد ، و آنها در سکوت با خبرهای تلخ کنار هم نشستند.

حتی در دوره طولانی تحسین ، ثروت و دسترسی ادبی بزرگ و کمیاب ، البته روزهای زشتی وجود داشت. مرگ آلوارو سپدا در چهل و شش سالگی بر اثر سرطان ، و ترور روزنامه نگار گیلرمو کانو توسط کارتل های مواد مخدر در شصت و یک سالگی. مرگ دو برادر (کوچکترین از شانزده خواهر و برادر) ، جنبه بیگانگی افراد مشهور ، از دست دادن حافظه و ناتوانی در نوشتن که با آن همراه شد. او سرانجام کتابهایش را در دوران پیری بازخوانی کرد و مثل این بود که برای اولین بار آنها را بخواند.

“همه اینها از کجا روی زمین آمده است؟” او یک بار از من پرسید او به خواندن آنها تا انتها ادامه داد و سرانجام آنها را از روی جلد به عنوان کتابهای آشنا شناخت ، اما از محتوای آنها بسیار کم فهمید. گاهی اوقات ، هنگام بستن کتاب ، از دیدن عکس خود در پشت جلد شگفت زده می شد ، بنابراین دوباره آن را باز می کرد و سعی می کرد دوباره آن را بخواند.

ایستاده آنجا ، پای تختش ، می خواهم فکر کنم که مغز او ، علیرغم زوال عقل (و شاید مورفین به کمک آن) ، هنوز دیگ خلاقیتی است که همیشه بود. شکسته ، شاید نتواند به افکار خود بازگردد یا خطوط داستان را حفظ کند ، اما همچنان فعال است. تخیل او همیشه فوق العاده بارور بود. شش نسل از خانواده بوئندیا را تشکیل می دهند صد سال تنهایی، اما او مواد کافی برای دو نسل دیگر داشت. او تصمیم گرفت که از ترس اینکه رمان خیلی طولانی و خسته کننده باشد آن را وارد نکند. او معتقد بود نظم و انضباط عالی یکی از ارکان اصلی نوشتن یک رمان است ، به ویژه هنگامی که صحبت از چارچوب شکل و محدوده داستان به میان می آید. او با کسانی که می گفتند فرم آزادتر و در نتیجه راحت تر از فیلمنامه یا داستان کوتاه است ، مخالف بود. وی استدلال کرد که ضروری است که داستان نویس نقشه راه دقیق خود را تهیه کند تا از آنچه او “زمین خیانت آمیز یک رمان” می نامد ، عبور کند.

سفر از آراکاتاکا در سال 1927 تا به امروز در مکزیکوسیتی در سال 2014 تقریباً طولانی و خارق العاده است ، همانطور که یک شخص می تواند انجام دهد و این تاریخ ها بر روی سنگ قبر هرگز نمی تواند شامل آن شود. از جایی که من ایستاده ام ، به نظر می رسد یکی از خوش شانس ترین و ممتازترین زندگی هایی است که یک آمریکایی لاتین زندگی کرده است. او اولین کسی بود که موافقت کرد